મમી

સુંદર અભિવ્યક્તિ…

હિરલબે તમારા કાવ્યથી વિશ્વવિખ્યાત મુવી ટાઈટાનિક યાદ આવી ગાયું જેમાં ઘરડી રોઝ છેવટે ભૂરા ડાયમન્ડવાળો નેકલેસ
ફેંકીદેતા પહેલા કહે છે જેક ડૉસન કેવળ મારી સંસ્મૃતિમાં જીવે છે એટલે એનો ઉલ્લેખ બીજે ક્યાંય નથી,કોઈ પણ માણસ બચાવે તેમ મને બચાવી મરી ગયો તેથી,દરેક કથા એના અંતમાંથી જ શરૂ થાતી હોય છે.ભાવ પટેલનું સજેશન શારું છે–
અનુવાદનું અને …

સુંદર રચના.

મમીને પણ પૂરી થયેલી વાર્તા કહેવાય કે કેમ, તે વિચારવુ રહ્યુ. કદાચ તે માત્ર એક અલ્પવિરામ હોઈ શકે.

જીવનની જિગ્સો પઝલ આવી ઘણી અધ્રૂરી સ્મૃતિઓને લીધે કદાચ પૂર્ણ થતા થતા રહી જતી હશે.

નયન